Afgelopen weekeind was het zover. Het moment dat je toch even moet slikken bij het idee dat het voor de kittens tijd wordt om het nest te verlaten. Ze vliegen uit, de kleine telgen. Je geeft ze dan onbewust toch net even wat extra aandacht die ochtend, extra vroeg opstaan. Net even een snoepje extra geven en natuurlijk eindeloos knuffelen. Maar het hoort erbij. Het volgende hoofdstuk gaat beginnen, zowel voor ons, de kittens als de nieuwe eigenaren.
Gelukkig maken we een ‘strenge’ voorselectie en maken uiteraard kennis met de nieuwe eigenaren alvorens we onze schattebouten aan ze toe vertrouwen. Maar als we zien dat de klik er eenmaal is met het kitten, dan zorgt het meestal ook voor een bijzondere band tussen ons en de nieuwe eigenaren, en begint het aftellen (lange wachten) voor ze.
Maar dan ineens is het moment daar, de grote dag!
Zo hebben we afgelopen weekeind eerst Charlie (Yume) weggebracht naar een heel leuk gezin in Noord-Holland. Daar zat het welkomst comité op haar te wachten. Na het openen van het reismandje ging ze direct op onderzoek uit, overal snuffelen en laten zien waar ze haar nageltjes en tandjes in kon zetten. Een reminder dat er nog wat zaakjes cat-proof gemaakt moesten worden. Heel mooi ook om dan een dag later een compliment te krijgen dat Charlie het zo goed deed de eerste dag/nacht. Niet bang voor de stofzuiger of andere geluiden. Al heerlijk soezend op de bank bij een van de gezinsleden en meteen al goed gegeten en gedronken. Kijk, dat horen we dus graag.
Daarna kwam de volgende ‘levering’. Toen was Indyh (Taizo) aan de beurt. Dit huisje was al het thuis van Noah (Saisho), dus de eigenaren waren ons niet vreemd. Voor Indyh was dat wel even anders, dachten wij. Maar ook hier geen probleem. Meteen gingen Noah en Indyh elkaar besnuffelen en achter elkaar aan. Indyh op ondekkingstocht door het huis en Noah er als een detective achteraan. Na een kwartier waren ze beiden al naar boven, en zaten wij anekdotes aan te halen over gemaakte reizen onder het genot van een heerlijk hapje en goeie bak koffie.
En dat is dan weer een pleister op de wond. Het doet ergens een beetje pijn om afscheid te nemen van een diertje dat je met alle liefde hebt grootgebracht, maar om die enorme vreugde te zien op de gezichten van de nieuwe eigenaren, dat maakt dan alles goed. En kan je met een gerust hart het hoofdstuk sluiten.
Wat een mooi verhaal. ?? Ook leuk en met humor geschreven.?