En toen kon het spul allemaal ineens lopen…

Een van de spannende momenten bij onze moedertjes is het moment dat de kittens écht beginnen te lopen. Dus niet dat waggelen in de werpkist, maar dat ze met zevenmijlslaarzen ineens uit de werpkist zijn en aan ‘potentieel gevaar’ blootgesteld – zouden – kunnen – worden. Want hoe houd je een oogje in het zeil als er een aantal heerlijk bij je liggen te tutteren en er vervolgens een paar ineens rap vandoor gaan. SHIPS!!! Die zie je dan niet, en je weet ook niet waar ze heen gaan. Dat vereist wat aanpassingsvermogen van onze Yuuna en Momo. Je hoort dan soms een klaaglijke mauw van ‘blijf toch eens hier’. En vaak gaat dat ook gepaard met een klein hapje of een pootje om de nek om aan het kitten aan te geven dat het weer bedtijd is. Maar ja, net als met kleine kinderen, lekker lang opblijven is veel leuker, toch?! De grote wereld lonkt…

Maar dan zijn er nog altijd die handige hulpjes (wij) om de boel in de gaten te houden wat dan weer een geruststelling is voor de dames. Het is heel fijn om te zien dat een dier jou vertrouwt met haar kroost. Dat je gerust een kitten kunt pakken, en dat ze je soezend en spinnend aan blijft kijken, van ‘het is goed hoor, zo lang je het maar terug legt’. Maar als er een kitten ineens besluit om het keihard op een piepen te zetten, dan komen de oerinstincten naar boven en dan moet en zal ze haar jong geruststellen door het te wassen. Want dat blijft altijd het beste medicijn, de grote ruwe tong van mama.

De afgelopen twee weken waren echt genieten. Zo nu en dan droeg een prettig zonnetje achter het glas daar ook aan bij, maar als je de luxe hebt om thuis te kunnen werken, en tijdens een koffiebreak even bij de kittens te zitten en er alleen maar naar kijken, dat is een van de mooiste dingen. Zolang alles goed gaat, en heerlijk zen is vergeet je even alles om je heen…

*PLOINGG* …en toen kwam er weer een mailtje binnen.